De wielen van het vliegtuig raken de grond op een besneeuwde piste in Kemi, Finland. Buitentemperatuur: -13 graden. Allesbehalve een gunstig klimaat voor de batterijen van elektrische auto’s. We verwachten ons aan een gehalveerd rijbereik. In dergelijke omstandigheden draait de voorruitontdooiing overuren, net als de interieurverwarming… en de stoelverwarming.

Alvorens we ons op een bevroren meer mogen uitleven, trekken we op pad langs lange rechte wegen door de Finse bossen. Eindbestemming is een – hoe kan het ook anders – rendierfokkerij. De eerste kilometers in stadsverkeer doen meteen onze vrees waarheid worden. Het gemiddeld verbruik klimt naar 500 Wh/km (ofwel 50 kWh/100 km) tegen dat we de stad uit zijn. De koude en de vele acceleraties eisen hun tol en knabbelen stevig aan het rijbereik.

Wie heeft er hier last van de kou?

We zien het gemiddeld verbruik snel omlaag komen: van 40 kWh/100 km naar 35, naar 30… Op het moment waarop ik het stuur overlaat aan mijn co-rijder, geeft de boordcomputer een gemiddeld verbruik weer van 255 Wh/km, ofwel 25,5 kWh/100 km. Dat ligt uiteindelijk erg dicht bij verbruikscijfers die we eerder in gewone omstandigheden noteerden in Tesla’s. Tiens, zouden Tesla’s geen schrik hebben van de kou?

Het tweede deel van de route leggen we af achter het stuur van de Model 3, de langverwachte kleine Tesla (waarvan we u later deze week een eerste videoverslag bezorgen). De route leidt nu over snelwegen. We hebben al gemerkt dat dit niet de meest favorabele omstandigheden zijn voor elektrische wagens, die slechts één vaste versnelling hebben. Hoe sneller, hoe meer toeren de motor maakt. En het is niet dat het kwik positief wordt, we kijken nog steeds tegen -4 graden aan. De verwarming en de stoelverwarming blijven aan. Maar goed, de Scandinavische arm der wet komt de Tesla tegemoet. Hier mag je maximaal 100 km/h op de snelweg. Waardoor hij al bij al een goed gemiddelde voorlegt. We zien 225 Wh/km, ofwel 22,5 kWh/100 km. Opnieuw een aangename verrassing.

Ernstig of speels?

Tijd om het leukste deel van dit evenement aan te vatten: het rijden op ijs. Alle auto’s zijn voorzien van vierwielaandrijving… en spijkerbanden. Dat ze efficiënt zijn in deze omstandigheden, is een evidentie. Vooral de Model S blijkt een rots in de branding. Het ESP grijpt in wanneer de drifthoek te groot wordt, maar globaal moet je zeggen dat hij doet wat je van hem vraagt. De lichtere Model 3 is de leukere partner voor dit soort oefeningen. Die laat graag zijn achtertrein wat hangen tijdens het glijden. De twee elektrische motoren slagen er perfect in een ideale verdeling van het motorkoppel voor dit soort oefening te realiseren. Volgens onze instructeurs, die dit soort oefeningen elke dag doen, is de auto bijna te gemakkelijk voor deze kunstjes en corrigeert hij bijna uit zichzelf de ‘fout’. Maar goed, laat dit dan vooral voor de Finse omstandigheden gelden. Wel zien we dat dit dynamisch rijden dramatische gevolgen heeft voor de autonomie. Een rondje ijscircuit is goed voor 3 kilometer… en elk rondje hapt zo’n 30 kilometer weg uit het rijbereik. Oesje.