Enkele weken geleden nog liet de FiatChrysler groep weten dat het een groots en duur toekomstplan voor Alfa Romeo in stelling heeft. Een plan dat meteen op de scepsis mocht rekenen van heel wat specialisten. Anderen denken dan weer dat de doodsstrijd van Alfa gewoon gerokken wordt. Laten we maar meteen toegeven: het is lang niet de eerste keer dat beloftevolle plannen voor Alfa Romeo ongerealiseerd terug in de kast worden opgeborgen. Maar nu…

Grinta

Nu zijn we naar Italië getrokken om er een bijzondere Giulietta te ontdekken. Over dezelfde versie van de MiTo vertellen we u binnenkort meer. Onder de motorkap vinden we de 1.750 TB (Turbo Benzina) terug. Die deed eerder al de Giulietta opleven met 200 pk. Hier krijgen we hem in dezelfde configuratie als hij in de beroemde 4C terug te vinden is: met 240 pk en 340 Nm. Hij komt standaard met de dubbelekoppelingsbak TCT met zes versnellingen. Die benadert intussen de DSG’s van de VW-groep in werking. Hij haalt dus makkelijk 100 in 6 seconden en een top van 240 km/u. Voor die versie wilde Alfa wel eens opnieuw een badge van stal halen die het doorgaans reserveert voor zijn allerbeste modellen: het beroemde klavertje vier: de Quadrifoglio Verde. Een naam die natuurlijk verwachtingen schept.

Er zijn slechts enkele doorgedreven minuten nodig achter het stuur op een Piemontese kronkelweg om te voelen dat je nog eens met een echte Alfa Romeo op pad bent. Een Alfa die erin slaagt een relatieve luiheid van zijn voortrein te doen vergeten doordat hij bijzonder goed communiceert wat er tussen auto en wegdek gebeurt. Je voelt dus dat je meer moet doen dan gasgeven en sturen, maar ook goed proberen aanvoelen wat er gebeurt en op basis daarvan ingrijpen en bijsturen. Er moet dus gewerkt worden. Hij heeft karakter, grinta en andere elementen die we niet meer hadden ontdekt in Alfa’s sinds de 156, 147 en de GT. Deze Alfa geeft zoveel levensvreugde dat je hem met plezier zijn défauts vergeeft. Op eentje na dan. Waarom beschikt hij over een elektronisch geregeld Q2 sperdifferentieel op de voortrein, waar je op de 147 nog over een schitterend mechanisch diff kon beschikken. Volgens de Alfa-ingenieurs is het een kwestie van gewicht. Maar de Giulietta QV weegt slechts 1.320 kilogram, 20 erbij was volgens ons nog gerust mogelijk geweest. Jammer.

Diva

Deze motor is nog een echt ‚cuore sportivo’, met koppel onder 2.000 opm maar vooral een wilde schreeuw in de buurt van de toerentalbegrenzer. Eindelijk krijgt hij ook nog eens een echte Alfa-klank. Het gaat hier zelfs om echt geluid dat uit de bewerkte uitlaat ontsnapt, niet een digitaal versterkt lawaai dat via de luidsprekers wordt verspreid. De ingenieurs hebben ook lang mogen werken op juiste inlaat, enkel en alleen om het juiste geluidseffect te verkrijgen. In deze obsessieve zoektocht krijgen we opnieuw een merk te zien dat zin heeft, en dat ons de komende jaren nog wil verrassen.

Maar de prijs

Wie de echte Alfa-ziel wil terugvinden, moet dus helaas teruggrijpen naar de duurste van de Giulietta’s. Die kost 33.800 euro. Een correcte prijs, maar die plaatst hem wel boven de Renault Mégane RS en de Opel Astra OPC. De VW Golf GTI Performance is duurder, minder krachtig, maar dankzij een… mechanisch differentieel potenter inzake wegligging. Maar weten ze evenveel autovirus en passie los te weken als deze Alfa?

Misschien dat de analytische geesten gelijk krijgen tegen 2018, en dat we dan nog steeds dromen van vijf nieuwe Alfa’s. Of misschien zijn die er dan, maar zijn het ontgoochelingen. Er is maar één zekerheid: op dit moment telt het gamma opnieuw een Alfa die de echte Alfista’s kan beroeren. Dat is uitstekend nieuws.