U moet weten dat alle autojournalisten ‘hun’ merk hebben, een merk waar ze een band mee hebben, uit persoonlijke smaak of overtuiging, familiaal gegroeid of tijdens hun loopbaan zo ontwikkeld. Ik geef het u maar mij: Porsche hoort bij mij niet tot die merken. Ik heb niets tegen Porsche en ik ben me net als ieder ander bewust van de kwaliteiten van het merk en zijn plaats in de geschiedenisboeken. Maar ik droom niet van een Porsche. Dat is de realiteit. Vandaar dat ik zo verbaasd was over het resultaat van deze ontmoeting.

Tweede keer, goede keer

Alles aan de eerste Porsche Panamera liet me koud. Uiterlijk vond ik hem zwaar, al is dat een persoonlijke en subjectieve interpretatie. Natuurlijk had ik intussen ook al wel gezien dat de tweede generatie op dat vlak heel wat beter leek. Deze is ronduit mooi. Eenvoudig, puur, atletisch, imposant zonder log te zijn en met niet net voldoende uitgewerkte details. Geen overdrijvingen. Alleen is een vluchtige blik op de foto of wanneer je hem kruist in het verkeer onvoldoende om weer te geven wat je voelt wanneer je elke dag in het gezelschap van de Panamera verkeert. Dan is er tijd om van elke welving in zijn koetswerk te genieten, of om onder de indruk te raken van zijn charisma. De Porschisten mogen steigeren, maar voor mij is het de eerste keer dat ik dat sensualiteit ervaar in een Porsche. Niet op zijn Italiaans, met wat meer reserves, maar ze is duidelijk aanwezig.

Ook het interieur van deze nieuwe generatie Panamera is een voltreffer. Er is het technologische aspect, dat in het oog springt dankzij het grote scherm van het multimediasysteem. De middenconsole oogt hedendaags en achteraan vind je nog een aanraakscherm waar de passagier de instellingen van airco, radio en media kunnen wijzigen. Ook het sportieve aspect is zichtbaar, met de grote centrale toerenteller en vijf ronde tellers (waarvan er weliswaar vier digitaal zijn). Ook de stoelen zijn sportief gevormd en de zit is laag. Maar daarnaast is hij ook gezinswagen, met een genereus plaatsaanbod achteraan en een koffer die sommige compacte monovolumes het schaamrood op de wangen bezorgt.

Uiteindelijk heeft het dus tot vandaag geduurd vooraleer ik inzag dat de Porsche Panamera eigenlijk alle kwaliteiten van een luxelimousine als de Mercedes S-klasse in zich heeft, maar ze anders naar voor schuift. Al denk ik ook dat het tot deze tweede poging geduurd heeft voor Porsche met alle ingrediënten de perfecte Panamera klaar kreeg.

Karakter van een Porsche

U zal dat misschien bizar vinden, maar het is pas door de Panamera in te schuiven in ons dagelijkse familieleven dat hij mij echt overtuigd heeft. Meer nog dan met zijn prestaties of zijn wegligging wanneer je het gaspedaal wat dieper induwt. Wat dat laatste betreft, dit is weldegelijk een echte Porsche. Zolang je voor de rustige, comfortabele en best zuinige ‘normale’ rijmodus opteert, is er niets aan de hand. Maar draai de knop op het stuur naar ‘Sport’ of ‘Sport+’ en je ontdekt zo de Porsche in de Panamera. Zijn neus stuurt licht en direct, en ondanks zijn vierwielaandrijving durft hij in Sport+ graag de achterkant een stap opzij laten zetten. Wat de indruk geeft dat - net zoals in een 911 - al het gewicht achteraan te vinden is.

Uiteindelijk ontbreekt er slechts één element: het geluid van een Porsche. Al is een 4.0 V8 turbodiesel geen 2.0 TDI en kan hij best dreigend klinken, maar het blijft een feit dat een V8 diesel niet zo mooi klinkt als een V8 benzine. Al maakt hij dat goed met een verbruik van zo’n 8 l/100 km. Natuurlijk, dan moet je wel kunnen leven met een - na opties - tot 170.000 euro opgelopen prijskaartje voor de Porsche Panamera 4S Diesel.

De slotvraag: kan Porsches interpretatie van een luxelimousine in mijn hart de Mercedes S-klasse vervangen? Nee, in mijn droomgarage staan ze broederlijk naast elkaar geparkeerd.