Voor Hyundai was er een periode voor de Tucson en het na. De eerste generatie in 2003 was meteen ook het startschot van de ‘boom’ van de compacte SUV’s. Hyundai kon ze dankzij zijn competitieve prijs niet snel genoeg leveren. Dacia bestond toen nog niet, en de Hyundai was een instant hit bij families die voorheen alleen maar konden droom van een ‘jeepke’ voor de deur. De Tucson maakte die droom werkelijkheid.

Charismatisch

Zoals we u al eerder zegden bij een vroege kennismaking, breekt de Tucson radicaal met de stijl van de ix35, die in de plaats kwam van de Tucson. Er is geen plaats meer voor bescheidenheid, de Tucson straalt zelfzekerheid en vastberadenheid uit. Een en al charisma.

Het is een gewoonte geworden bij Hyundai, je stapt in en je komt in een universum waar in de afwerking alleen plaats is voor perfectie, ook al kiest het merk nog steeds her en der voor harde plastics. Dit gezegd zien we ook hoe sommige Duitse merken om kosten te besparen terugkeren naar hardere plastics. Ondanks dat is de presentatie vooral sober en verzorgd, maar niet luxueus. Er mist iets, dat kleine extraatje waardoor je echt van een speciaal interieur zou spreken.

Maar daar willen we niet te hard over emmeren wanneer je aan boord bent van een ‘First Edition’ of een ‘Luxury First Edition’. Dat zijn enige keuzes bij de start. Hier beland je echt in de premiumwereld, met leder, airco, verwarmde stoelen en achteruitrijcamera. Allemaal standaard in deze versies. De basisversie (met 1.6 benzinemotor met 132 pk) kost minder dan 30.000 euro. Dat is niet meer de prijs die je van een Tucson van weleer zou verwachten, maar het blijft een aantrekkelijk prijskaartje. Je krijgt er bovendien vijf jaar waarborg met onbeperkte kilometers bovenop.

SUV zonder S

Het motorenpallet is samengesteld uit twee 1.6 benzines, het ene atmosferisch met 132 pk, het andere met een turbo van 177 pk (vanaf 33.149 euro). Wie wil dieselen, kan kiezen tussen een 1.7 met 115 pk (32.149 euro) of de 2.0 met 136 pk (36.099 euro) of 185 pk (39.959 euro). Vierwielaandrijving vind je bij de 2.0 diesels en bij de 1.6 turbo. Een automaat kan in optie bij de 2.0 diesel met 185 pk, en de 1.6 turbo kan een uitstekende zeventraps dubbelekoppelingsbak krijgen.

We moeten vaststellen dat hoezeer Hyundai al gewerkt heeft om zijn pluspunten (afwerking, design, motoren) nog te verbeteren, aan het ene grote minpunt is nog niets gewijzigd: het onderstel. Voor alle duidelijkheid: met het onderstel van de Tucson is niets mis. Hij rijdt zelfs bijzonder comfortabel, filtert goed alle hobbels uit de weg, en vangt geluiden en trillingen perfect op. Hij houdt ook goed het juiste spoor, alleen krijg je niet het gevoel dat het de Tucson veel uitmaakt of er iemand achter het stuur zit of niet. Het stuur biedt nauwelijks feedback. Nee, dit is geen kwestie van een autojournalist die ook eens de Lewis Hamilton wil uithangen. Het gaat echt om een gemis waar Hyundai aan moet werken. Je merkt alleen dat de auto draait omdat je het stuur beweegt, er is geen enkel gevoel.

Natuurlijk, dit boeit slechts een deel van de bestuurders. Is het een reden om niet voor de Tucson te kiezen? Voor een gewone bestuurder, die alleen ongestoord van A naar B rijdt, natuurlijk niet. Wie meer verlangt, heeft het misschien moeilijker. We onthouden alvast de vele kwaliteiten van de Tucson, die hem een veelbelovende carrière in het vooruitzicht stellen. Misschien doet hij het in de verkoop zelfs beter dan zijn voorgangers? Voor Hyundai zal ook deze Tucson opnieuw garant staan voor flinke verkoopscijfers, net als weleer. Hopelijk benut Hyundai dan een deel van die inkomsten om eindelijk aan het rijgevoel te werken.