In 1862 begon de oprichter van de firma, Adam Opel, in een koeienstal in Rüsselsheim, Duitsland met de fabricage van naaimachines. Hij had vooral succes omdat hij aan de wensen van zijn klanten tegemoetkwam en speciale naaimachines vervaardigde. Zes jaar later moest de firma verhuizen omdat de werkplaats in de koeienstal te klein werd.

Gedreven door zijn zakeninstinct en ondersteund door zijn zoons opende Opel in het jaar 1886 een nieuwe markt - de Opel vélocipède (fiets met hoog voorwiel) werd aan zijn productieprogramma toegevoegd. Ook in dit segment wist Opel groot succes te boeken. Door de reclame van de zoons, die op de Opel-fietsen deelnamen aan races en deze ook wonnen, overtrof de fietsproductie al snel die van de naaimachines. Na de dood van hun vader in 1895 namen de zoons van Adam Opel, Fritz von Opel en Wilhelm von Opel, de firma over, maar kregen aanvankelijk te kampen met een industriële crisis.

Op zoek naar een nieuw product kozen de technisch bevlogen broers voor de auto. In 1899 kochten zij de motorwagenfabriek van de hofleverancier Friedrich Lutzmann. Hiermee voegden zij zich in de rij automobielpioniers van Duitsland. Nog in hetzelfde jaar vervaardigden zij de "Opel patent-motorwagen systeem Lutzmann" met een capaciteit van 3,5 pk en een topsnelheid van 20 km/h.

Na twee jaar werd de samenwerking met Lutzmann beëindigd en sloten de gebroeders Opel een verdrag met de Franse auto-ontwerper Darraq. Ook de broers werden, net als de vader, gedreven door ontdekkingsdrang en zij trachtten, de Franse resultaten te verbeteren. Met succes: in de herfst van 1902 introduceerden zij het eerste eigen ontwerp van Opel. Een model met 10/12 pk en een nieuw ontwikkelde tweecilindermotor - en in 1903 volgde de eerste viercilinder

Maar de gebroeders Opel bleven ook gefascineerd van de fiets: in 1901 verkochten ze voor omgerekend 350 euro hun eerste motorfiets. Ook voor de auto maakten ze reclame door deel te nemen aan races. Carl Jörns was vanaf 1903 succesvol in de raceauto van Opel en won in 1907 de "Keizerprijs" voor de beste Duitse auto, waardoor Opel werd benoemd tot hofleverancier.

Aan het begin van de 20e eeuw had de auto nog steeds een ernstige fout: hij was te duur. Daarom besloot de firma Opel in 1909 een voordelige wagen voor de middenklasse te bouwen. De "dokterswagen", officieel "Opel 4/8 pk" genaamd, werd geboren. De vernieuwing bestond uit de kleinere afmeting en de goede wendbaarheid van het voertuig, zodat artsen of advocaten nu zonder chauffeur naar hun cliënten konden rijden - vandaar de bijnaam "dokterswagen".

Na de Eerste Wereldoorlog concentreerde Opel zich op de rijwielproductie en was vanaf 1928 de "grootste rijwielfabrikant van de wereld". Haar positie op de automobielmarkt was na de Eerste Wereldoorlog ronduit rampzalig: de grondstoffen waren schaars en door de inflatie stegen de prijzen enorm. Om haar eertijds stevige positie op de markt weer in te kunnen nemen, moderniseerde Opel de productie en introduceerde als eerste Duitse firma de lopende band. De eerste op deze wijze vervaardigde auto was de legendarische "Laubfrosch" ("kikker", officieel "Opel 4/12 pk") die alleen in de kleur groen verkrijgbaar was.

In 1928 had de firma Opel een marktaandeel van 37,5% en was daarmee de grootste autofabrikant van Duitsland. Dankzij de slimme tactiek van de gebroeders Opel werd de firma nauwelijks getroffen door de economische crisis. General Motors Corporation kocht in 1929 een groot deel van de aandelen van de Adam Opel GmbH op - maar de onderneming behield haar naam en haar zelfstandigheid - en slaagde erin, haar marktpositie te verstevigen.

Sinds die tijd behoort de auto tot het centrale ressort van de firma Opel. Na ernstige problemen door de Tweede Wereldoorlog ging het in de jaren '50, met de hulp van General Motors, weer bergopwaarts. In 1950 bereikte men een productie van 100.000 voertuigen en deze trend zet zich tot op de dag van vandaag voort. In 2004 rolde de zesmiljoenste Opel van de band en de nieuwe modellen vieren succes in alle klassen.